وقـتـﮯ رفـتـﮯ یـاבمـــ بیــاور خاطـراﭠـﭟ را بـבهـمـــ بـبـرﮯ (!)

خوבﭞ ڪـﮧ نـبـاشـﮯ بـﮧ چـﮧ ڪارمـــ مـﮯ آیـنـב (؟)

فـقـط ذره ذره نـآبـوבیـمـــ را ضـمـانـﭟ مـﮯ ڪننـב . . . (!)

مـــنو ببخش غریبـﮧ

ڪﮧ بهت شانس آشنایے نمـے לهمـ

לیگــر طاقت לل کنـלن نـלارمـ …..

خــבایـا شَـبــیــﮧ بــاבڪُــنَـڪــے شـــُـבهــ امـ

اَز بــُغــضــهـایــے ڪــﮧ بــِـﮧ اِجــبــار فــرو בاבهــ اَمــ

اِلــتــمــاسَــتــ مــیــڪُــنـمــ فَـقَط یـــڪ سوزטּ !

تـــِـڪــﮧ تــِـــڪــﮧ شــُـבنـــَـمــ بــآ خـوבمـ

حـــآفـظـ رآ قسمـ בآבمـ….

امــّــآ نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ نـــآمتـــ בر میـــآن فــآلمـ بــآشـב

نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ مــژבه ی آمـבنتـــ را بــבهــב…

حـتــی نــﮧ بــﮧ این בلیــل کــﮧ بگــویــב פــزن و انـבوهمـ ســر آمــבه

تنهـــآ بــﮧ خــآطــر اینکــﮧ فــآلتـــ بنـــآمـِ “او” بیـــآیــב

و تـــو بــﮧ ” آرزویتــــ ” بـــرســی…

گآهـــے خیآلـ میکـُنَم روی دَستــِ خُدا مآنده اَم . ..

خَسته اش کرَده اَم خودَش هَم نمـــے دانـَد

بآ مَن چه کُند . . . !

سکوت را می پذیرم اگر بدانم؛

روزی با تو سخن خواهم گفت تیره بختی را می پذیرم

اگر بدانم؛

روزی چشمان تو را خواهم سرود

مرگ را می پذیرم

اگر بدانم؛

روزی تو خواهی فهمید

که ((دوستت دارم))

عاشقانه هایم را سرودم و تو هرگز نخواندی و نخواهی خواند…

اینجا شب من طولانی است…

باور کرده ام دیگر بی تو حتی آسمان هم آبی نیست…

اگر کسی نیست که بهش فکر کنی به آسمون فکر کن

چون تو آسمون یکی هست که همیشه به تو فکر میکنه…

اینقدر ورق های زندگیم رو بهم نریز….

”  حکم همان دل است  “