صفحه چهل و هفتم

تـــا تمـــاشـــای تــــو راهــــی نمانــــده بود…

پنجــــره کـــم آوردم…

کـــاش ایــن همــه دیـــوار نچیـــده بـــودی…

واژه هـــایم رنـــگ بــاران دارد…

وقتـــی از تـــو مــی نویســم،قلبــــم خیـــس دلتنـــگی اســــت…

وچشمــــانم طـــوفــــانی؛

چـــه زود بــا هــم بــودنمـــان خـــاطــره شد…

وکـــاش خـــاطـــره هــامـــان بــی رنــگ نشــونـــد….

باز با دل گرفته در هواي تو /شعر تازه اي سروده ام براي تو
باز هم به ياد خنده هاي ساده ات /باز هم به ياد اشک بي رياي تو
رو به روي آسمان نشسته ام، تهي ست /بي نوازش صداي آشناي تو
مثل لحظه اي که رفته اي و بعد از آن /مانده روي برف کوچه، جاي پاي تو
من دلم هنوز بوي عشق مي دهد /عطر ساده و صميمي صداي تو
گرچه قلبم از هجوم غصه ها پر است /گرچه نيستند هيچ يک سزاي تو
غصه هاي تو تمام شان از آن من /شعرهاي من، تمام شان براي تو