آدم هــــای ســـرزمینم همه شــــان مهــــربانی را دوست دارند
همـــــه شان محبت را دوست دارنــــد
و تک تکشــــان عشــــــق را…
فقـــط کمی بلـــد نیســـتند نحــــوه ی ابراز آن را ،
مکان ابـــراز آن را
و گاهی زمـــانش را…
خـــــدایا
خودت بیــــاموز به همــــه
همـــــه ی این هــــــا را…!

عادت کرده ام به اینکه همیشه…
در بحران های زندگی ام,خودم هوای خودم را داشته باشم…
در شب های بی خوابی,…
خودم برای خودم لالایی بخوانم…
وقتی بغض میکنم,…
خودم,خودم را در آغوش بگیرم ودلداری بدهم..
می بینی؟!
تنهایی ..با همه ی دردی که دارد مرا""مرد"" بار آورده…
آنقدر که با همه ی "زنانگی ام"
"مردانه" به خود تکیه میکنم…

درجهان هرگز نشو مديون احساس كسی
تا نباشد رايگان مهرت گروگان كسی
گوهر خود را نزن بر سنگ هر ناقابلی
صبر كن پيدا شود گوهر شناس قابلی

مشو در پيچ و تابِ رنج و غم گم
به هر حالت تبسم كن، تبســـم

دیروز می توانست پایان زندگی من باشد.
پس امروز که زنده ام معجزه ای از جانب خداوند است.
در حقیقت دیدن هر روز معجزه ای از جانب اوست.
خدایا تو را شاکرم به خاطر امروزم که به من عطا فرمودی.
و به تو قول خواهم داد تا امروز را سرشار از زیبایی سازم.
و آن را آنگونه که تو دوست داری بسازم…

زیاد نباش…زیاد خوب نباش…زیاد دم دست نباش…
زیاد که خوب باشی…زیادی که همیشه باشی…دل آدم ها را می زنی

آدم ها این روزها ، عجیب به خوبی..به شیرینی ، آلرژی پیدا کرده اند…زیاد که باشی…زیادی می شوی…
محبت زیادی ، همیشه آدمها را خراب می کند …گاهی آدمها می روند نه برای اینکه دلایل ماندنشان کم شده

به این دلیل که آنقدر کوچکند که تحمل حجم بالای محبت تو راندارند …او که رفتنی ست ، بگذار برود……

- به کجا چنین شتابان؟
گون از نسیم پرسید دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری زغبار این بیابان؟
- همه آرزویم اما چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟ به هر آن کجا که باشد
بجز این سرا، سرایم! سفرت بخیر اما
تو و دوستی خدا را
چو ازین کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها، به باران برسان سلام ما را!

احساس می کنم مرا صدا می زنند
صدای ناقوس دورترین فانوس دریایی است
مرا صدا کن!مرا از این ناباوری رهایی ده!
از هجوم پرنده ی بی پناهی
چون به خانه باز آیم
پیش از آنکه در بگشایم
برر تخت گاه ایوان
جلوه ای کن
با رخساری که باران و زمزمه است

همه چشم اندازها وقتی زیباست
که نمره ی عینک مهربانی شما 20 باشد …

«ما با هم دو استکان چای نوشیدیم».
و این جمله شعر نیست.
استکان در آن به معنی استکان است
و چای استعاره از هیچ شرابی نیست.
خواستم بگویم
اوست که مرا مست می‌کند!