پیرمرد از صدای خر و پف پیر زن هر شب شکایت داشت !
پیر زن هرگز نمی پذرفت …
شبی پیر مرد آن صدا را ضبط کرد که صبح حرفش را ثابت کند …
اما صبح پیر زن دیگر هرگز بیدار نشد …
و آن صدای ضبط شده لا لایی هر شب پیر مرد شـــد …
قدر هم رو بدونیم لحظه به لحظه ….. از فردا کسی خبر نداره

صداقت شاید . . .
به تو دوستان زیادی ندهد
اما همیشه
بهترین و ماندگارترینشان را نصیبت میكند

کم نیستند شادی ها، حتی اگر بزرگ نباشند . . .
چه آسان تماشاگر سبقت ثانیه هاییم و به عبورشان می خندیم
چه آسان لحظه ها را به کام هم تلخ می کنیم
و چه ارزان می فروشیم لذت با هم بودن را
چه زود دیر می شود و نمیدانیم که
فردا می آید شاید ما نباشیم !

گَر وا نمیکنی گِره ای خود گِره مشو
ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

اینجا هر سخن ، هر رفتار،
دانه هایی ست که می افشانیم
گر بدان گونه که بایست به بار آید
آنچنان بی نیازت سازد
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جانت همه وقت
تازه ، عطر افشان
گلباران باد

ﻣﻦ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﺴﺘﻢ
ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺯﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ
ﻭ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ
ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻭ ﮐﻤﯽ ﻫﻮﺍ ﻭ
ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ، ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ .
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﯿﺮﯼ
ﻋﺰﯾﺰﻡ ؟ !
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﺳﺖ .
ﭘﺲ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﺪ
ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ … ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ …

با تو قدم زدن را آنقدر دوست دارم…
که به جای خانه
برایمان جاده میسازم…!

ای صمیمی، ای دوست
گاه و بیگاه لب پنجره خاطره ام می آیی
دیدنت… حتی از دور
آب بر آتش دل می پاشد
آنقدر تشنه دیدار تو ام
که به یک جرعه نگاه تو قناعت دارم
دل من لک زده است
گرمی دست تو را محتاجم
و دل من… به نگاهی از دور
طفلکی می سازد
ای قدیمی، ای خوب
تو مرا یاد کنی یا نکنی، من به یادت هستم
من، صمیمانه به یادت هستم
آرزویم همه سر سبزی توست
دایم از خنده لبانت لبریز
دامنت پرگل باد ..

زندگی را دشتی پر از گل و زیبایی تصور کن
اگر چنین شود تمام اتفاقاتی که
پیش رویت قرار میگیرند نیز برایت
همچون برکه و نهری زیبا جلوه می کنند …

زندگی را نخواهیم فهمید اگر…
دیگر آرزو کردن و رویا دیدن را از یاد ببریم
و جرات زندگی بهتر داشتن را لب تاقچه به فراموشی بسپاریم،
فقط به این خاطر که در گذشته
یک یا چند تا از آرزوهایمان اجابت نشدند
که حتما حکمتی در اجابت نشدن آن ها بوده است